Parę trików LaTeXa, na które wpadłem w/z ze składanymi ostatnio dokumentami.

Szerokie tabele (lub rysunki) wystające na zewnętrzny margines:

\usepackage{ifoddpage}
%% Istotne są polecenia \unskip i \ignorespaces, inaczej zawartość nie jest
%% wyrównana do wewnętrznego marginesu:
\newenvironment{ShiftToOuterMargin}{\leavevmode 
   \noindent \hbox to\textwidth \bgroup\checkoddpage\unskip \ignorespaces
  \ifoddpage \else\hss\fi}{\ifoddpage\hss\else\fi\unskip\egroup}
%% ... ... ...
\begin{ShiftToOuterMargin}
 \begin{tabular}{|l|rrrr|rrrr|} ...
 \end{tabular}
\end{ShiftToOuterMargin}

Do ustalenia, czy bieżąca strona jest parzysta czy nieparzysta używam pakietu ifoddpage (polecenia \checkoddpage oraz \ifoddpage). Zwykły zapis \ifodd\c@page nie zadziała z oczywistych względów. Więcej na ten temat znajduje się w TeX Frequently Asked Questions.

Zapamiętanie zawartości tekstu składanego literalnie (pakiet fancyvrb; otoczenie SaveVerbatim i polecenie \BUseVerbatim):

\usepackage{fancyvrb}
 %% ... ... ... 
\begin{SaveVerbatim}{VerbEnv}
 ... tekst literalny ...
\end{SaveVerbatim}
\begin{ShiftToOuterMargin}
\BUseVerbatim{VerbEnv}
\end{ShiftToOuterMargin}

Formatowanie przypisów w poprzek reguł LaTeXa: przypis ma być umieszczony w kolumnie tekstu wciętej o wielkość wcięcia akapitowego z lewej strony. Na marginesie (o wielkości wcięcia akapitowego) ma być umieszczony numer odsyłacza. Numer przypisu nie we być złożony we frakcji górnej ale stopniem podstawowym pisma.

Pomysł rozwiązania zgłoszony na GUST-l (autor anonimowy):

\makeatletter
\newdimen \@parindent \@parindent=\parindent
\renewcommand{\@makefntext}[1]{%
	\everypar = {\hangindent = \@parindent \hangafter = 1}{\par}
	\parindent 1.5\@parindent % wcięcie drugiego (i kolejnych) akapitu tego samego długiego przypisu
	\noindent\hb@xt@ \@parindent % 0\@parindent
{\hss\@makefnmark \enspace}#1}
%{\hss{\@thefnmark} \enspace}#1} % do nautycznych
\makeatother

Polecenie \@makefnmark formatuje numer odsyłacza, domyślnie jest to:

\def\@makefnmark{\hbox{\@textsuperscript{\normalfont\@thefnmark}}}

Odsyłacz jest formatowany identycznie w tekście i w kolumnie przypisów. Zamiast tego trzeba zdefiniować formatowanie na dwa sposoby, przykładowo:

%% numer odsyłacza do kolumny tekstu:
\def\@makeTextfnmark{\hbox{\@textsuperscript{\normalfont\@thefnmark}}}
%% numer odsyłacza do kolumny przypisów
\def\@makefnmark{\hbox{\normalfont\@thefnmark}}

oraz w definicji \@makefntext zamiast \@makefnmark wstawić \@makeTextfnmark.

Żarło, żarło i zdechło -- odpowiedział chłop na pytanie czemu krowa nie żyje...

Sheevaplug mi padła znienacka doszedłszy do 240 dni uptime'u. Diody w większości się świecą, ale po podłączeniu kablem USB nic się nie dzieje (nie ma /dev/ttyUSB0 ani żadnego innego /dev/tty*) , wzw. z tym nie można się skomunikować z urządzeniem.

Sposoby redagowania odsyłaczy bibliograficznych w schemacie autor-rok przy pomocy LaTeX-owego pakietu natbib:

F1. Na końcu zdania (najczęściej) w nawiasie, \citep

Ekwiwalencja pomiaru jest ważnym kryterium oceny jakości projektowanych skal pomiarowych (Cheung i Rensvold, 1999; Steenkamp i Baumgartner, 1998).

Co wygląda ,,w źródle'' LaTeXowym następująco:

Ekwiwalencja pomiaru jest ważnym
kryterium oceny jakości projektowanych 
skal pomiarowych~\citep{CheungRensvold1999,SteenkampBaumgartner1998}.

Uwaga: jeżeli podstawową formą odsyłacza jest autor (rok), to wydawać by się mogło, że powinno być:

Ekwiwalencja pomiaru jest ważnym kryterium oceny jakości projektowanych skal pomiarowych (Cheung i Rensvold (1999), Steenkamp i Baumgartner (1998)).

Ale to mi się wizualnie nie podoba, bo mnoży ponad potrzebę nawiasy, no i ten fatalnie wyglądający podwójny nawias na końcu.

F2. Inny wariant, wtrącenie z komentarzem \citealp

koncentruje się raczej na fenomenie jego tworzenia, motywacji twórców, koordynacji itd. (por. Al Marzouq, 2005; Niederman i inni, 2006a, Feller i Fitzgerald, 2002; Niederman i inni 2006a).

koncentruje się raczej na fenomenie jego
tworzenia, motywacji twórców, 
koordynacji itd. (por.~\citealp{AlMarzouq05,Niederman2006a,FellerFitzgerald2002,Niederman2006b}). 

Wreszcie podnoszone są zarzuty dotyczące zbytniej arbitralności proponowanej procedury (por. Straub i inni, 2004, s. 391 oraz Bollen, 1989, s. 192).

Wreszcie podnoszone są zarzuty
dotyczące zbytniej arbitralności proponowanej
procedury (por.~\citealp[s.~391]{StraubBoudreauGefen2004} oraz \citealp[s.~192]{Bollen89}).  

Uwaga: jedna z dwóch form, tj. F1 i F2 wydaje się zbędna(?). Kowal (Metody Statystyczne w badaniach sondażowych rynku, PWN, Warszawa 1998) używa F2, co m.in. powoduje że słowo por. jest przypuszczalnie najczęściej używanym trzyliterowym wyrazem w książce:-)

F3. Wariant powyższego, \citet

Do zastosowania w sytuacji, kiedy nie można umieścić odsyłaczy en-block w nawiasach (czyli zastosować polecenie \citep).

W licznych przeglądach podjęto wiele prób krytyki i oceny stosowanych podejść badawczych, por. Orlikowski i Baroudi (1991), Galliers (1992), Benbasat i Zmud (1999), Vessey i inni (2002), Mingers (2003), Palvia i inni (2004).

W~licznych przeglądach podjęto wiele prób 
krytyki i~oceny stosowanych podejść
badawczych, 
por. \citet{OrlikowskiBaroudi91,Galliers1992,BenbasatZmud99,VesseyGlass2002,Mingers2003,PalviaEtAl2004}.

Uwaga: ta forma wydaje się zbędna(?). Zawsze można cytat umieścić w nawiasie czyli w formie F2).

F4. W tekście z odmianą nazwisk autorów, \citeyearpar

przez Ajzena i Fishbeina (1975) na gruncie psychologii społecznej teorii uzasadnionego...

przez Ajzena i~Fishbeina~\citeyearpar{FishbeinAjzen1975} na gruncie psychologii
społecznej teorii uzasadnionego 

W przeglądach Schepersa i Wetzelsa (2007), Kinga i He (2006) oraz Yousafzai i~innych~(2007b) testowano

W~przeglądach Schepersa i~Wetzelsa~\citeyearpar{SchepersWetzels2007},
Kinga i~He~\citeyearpar{KingHe2006} oraz
Yousafzai i~innych~\citeyearpar{ShumailaetAl2007b}
testowano

Uwaga: Książka Chowa (Ekonometria, PWN, Warszawa 1995) tak została zredagowana, że stosowane są wyłącznie odsyłacze typu F4.

Formy nieregularne:-)

działania będą akceptowane na tak lub nie przez ważne dla tej jednostki osoby'' (por. Ajzen, 1991, s. 302 za Venkateshem i Davisem, 2000, s. 187).

działania będą akceptowane na tak lub nie przez ważne dla tej
jednostki osoby'' por.~\citealp[s.~302]{Ajzen1991} 
za Venkateshem i~Davisem,~\citeyear[s.~187]{VenkateshDavis00}).

Aksjomat Przechlewskiego

Odsyłacze typu F1--F4 można zawsze zredukować do postaci F1 i F4. Tak zredagowane są przykładowo książki: Konarski, Modele równań strukturalnych, PWN, Warszawa 2009; Brzeziński, Metodologia badań psychologicznych, PWN, Warszawa 2004; Gatnar i Walesiak, Analiza danych jakościowych i symbolicznych z wykorzystaniem pakietu R, CH Beck, Warszawa 2011.

Przykłady odnośników autor-rok podane przez Osuchowską (Poradnik redaktora i autora, Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, Warszawa 1988, s. 174) także ograniczają się do postaci F1 i F4.