Pakiet pozwala na formatowanie otoczenia verbatim
, przykładowo
można dodać numerowanie wierszy, zmienić stopień pisma (przydatne jak
zawartość się nie mieści).
Można też zdefiniować znak, który
będzie rozpoznawany jako polecenie wewnątrz verbatim
.
To ostatnie przydaje się do formatowania fragmentów tekstu, np.
złożenia kursywą lub w innym kolorze (przykład niżej)
\documentclass{article} \usepackage{fancyvrb} \DefineVerbatimEnvironment{SVerbatim}{Verbatim}% {commandchars=\+\[\],numbers=left,numbersep=5pt,fontsize=\footnotesize} %% \DefineVerbatimEnvironment{XVerbatim}% {Verbatim}{numbers=left,numbersep=5pt,fontsize=\small} \begin{document} \begin{SVerbatim} aa [ ] \[ \] %% <-- znaki [ ] znikają magicznie bb [ ] ccc +textit[cccc Hop siup!] \end{SVerbatim} \begin{Verbatim}[commandchars=\@\[\]] aa [ ] \[ \] bb [ ] ccc @textit[cccc Hop siup!] \end{Verbatim} Magiczne commandchars definiujące znaki rozpoczynające polecenie można definiować także `indywidualnie': \begin{XVerbatim}[commandchars=\@\[\]] aa [ ] \[ \] bb [ ] ccc @textit[cccc Hop siup!] \end{XVerbatim} \end{document}
Polecenie zatem zaczyna się znakiem `+
' a argument
jest zawarty wewnątrz `[
' oraz `]
'. Tych
znaków nie można używać wewnątrz Verbatim
(por. przykład
pierwszy, powyżej).
W tej sytuacji ich deklaracja ,,globalna'' jest ryzykowana,
bo może się zdarzyć,
że będzie potrzeba wstawić ,,magiczny'' znak literalnie.