W nawiązaniu do tekstu nt. Emacsa, kol. Wanted podpowiedział, że oprócz Bitstream Vera, który faktycznie nie ma za dużo diakrytyków, jest klon tego fontu z dużą liczbą znaków pn. DejaVu (DejaVu fonts). Spróbowałem to zainstalować wpisując yum install dejavu-fonts, ale się nie udało:

Error: dejavu-fonts conflicts with fontconfig >= 2.3.0

Hmm, dziwne. Żeby czegoś nie popsuć wolałem działać ostrożnie. Rozpakowałem archiwum .rpm:

rpm2cpio dejavu-fonts-2.18-1.rf.noarch.rpm | cpio -idv

W środku nie było nic nazwyczajnego. Pliki ttf + dokumentacja. Pliki .ttf umieściłem ręcznie w /usr/share/fonts/dejavu/. Na wszelki wypadek uruchomiłem w tym katalogu mkfontdir i mkfontscale. Uruchomiłem Emacsa w następujący sposób:

/usr/local/emacs23/bin/emacs-23.0.0 --font "DejaVuSansMono-14" --multibyte

Wygląda, że działa. Przy okazji i zupełnie przypadkowo wygooglałem informację nt. projektu fontów STIX. Z tego co wyczytałem ma to być podobna do Times New Roman rodzina bogatych w diakrytyki fontów. Na dniach mają być gotowe i upublicznione. Zobaczymy, być może będzie to coś ciekawego.

Kierując się wskazówkami ze strony www.emacswiki.org skompilowałem Emacsa 23, wersja alfa. Ten Emacs umie wreszcie korzystać z dobrej jakości fontów TrueType dzięki wsparciu Xft. Zatem:

cvs -z3 -d:pserver:anonymous@cvs.savannah.gnu.org:/sources/emacs co -r emacs-unicode-2 emacs
./configure --with-gtk --enable-font-backend --with-xft --prefix=/usr/local/emacs23
make
mkdir /usr/local/emacs23 
chown tomek:tomek /usr/local/emacs23

Na wszelki wypadek dociągnąłem jeszcze yum install giflib-devel, bo ./configure zgłosił błąd (po co mi gify?). Oczywiście nie chcę zmieniać starego emacsa na wersję alfa, stąd pomysł zainstalowania wszystkiego w katalogu /usr/local/emacs23. Będę miał dwa The one true editor -- prawdziwie skumulowana potęga.

Teraz uruchamiam:

emacs --font "Bitstream Vera Sans Mono-10"

Krój Vera fajnie wygląda, ale polskich ogonków nie ma, i nawet nie jest to wina Emacsa tylko po prostu nie ma ich w foncie (Bitstream Vera Fonts).

Spróbowałem zatem z innym ustawieniem, i po dłuższym kombinowaniu czemu zamiast polskich znaków widzę coś zupełnie innego udało się:

## emacs-23 zdaje sie działać:
/usr/local/emacs23/bin/emacs-23.0.0 --font "Monospace-13" --multibyte

Na etapie rozruchu dodałem jeszcze --debug-init, dzięki czemu szybko ustaliłem co się gryzie ze starego .emacs i innych plików startowych z nowym Emacsem. Nie było tego dużo: hscroll-global-mode, pakiety session, tramp i jde. Zamiast session w dystrybucji Emacsa jest desktop.el; tramp.el też jest już w dystrybucji -- konflikt dotyczył starej wersji. Dodałem zatem kilka warunków w stylu:

(if (< emacs-major-version 22)
(progn (require 'session)
  (add-hook 'after-init-hook 'session-initialize))
(progn (desktop-save-mode 1)
  ;; Customization follows below
  (setq history-length 250)
  (add-to-list 'desktop-globals-to-save 'file-name-history)) )

Emacs faktycznie używa fontu TrueType. Można to sprawdzić, np. za pomocą sposobu podanego w CSE HUJI Emacs Fonts HOWTO:

(frame-parameter nil 'font)

Wpisujemy powyższe do dowolnego bufora, ustawiamy kursor za zamykającym nawiasem a następnie C-x C-e. W minibuforze pojawi się:

"-b&h-luxi mono-medium-r-normal--15-*-*-*-*-*-fontset-startup"

Wygląda zatem, że to luxi mono Charlesa Bigelowa i Krisa Holmesa.

Jakość (czytelność) tekstu jest faktycznie znacząco lepsza, ale z wyświetlaniem poszczególnych znaków (na pierwszy rzut oka) jest różnie: niektóre znaczki jakby trochę są krzywe:-). Może to kwestia fontu? Sprawa wymaga dalszego zbadania. Poniżej dwa przykładowe ekrany (jak się kliknie to będą większe):